SENTYMENTALNIE

Niezmiernie trudno wymyśla się tytuły postów zwłaszcza gdy wiele mam do opowiedzenia.
W sumie to wiele i niewiele. Zależy od tego jak kto widzi sprawy i jaki ma do nich stosunek.
Przez ostatnie kilka lat mój stosunek do życia również uległ przemianie. Cieszy mnie zupełnie co innego niż kiedyś, inne mam priorytety i w czym innym dostrzegam szczęście. Zauważam drobne rzeczy, ludzkie dobro i przede wszystkim STARAM SIĘ szukać w ludziach pozytywów a nie jedynie mówić o ich wadach.
Moje dzieci czasem mają mi za złe, że schylam się do tych ludzi którzy absolutnie według nich na to nie zasługują. Przecież jak można zastanawiać się czy koleżanka, która jest nie miła (delikatnie mówiąc) wobec mojej córki, nie potrzebuje przypadkiem bratniej duszy bo ma problemy w domu, z chłopakiem...? Jak można starać się ją zrozumieć, skoro ona mam wszystko "gdzieś"? Trudno to zrozumieć młodzieży.
Ja ostatnio natrafiłam na świetny post do którego Was odsyłam. Kurcze, jakbym to ja pisała, jakby to były moje odczucia...http://homeonthehill.pl/2016/02/kiedys.html
A ja, znajduje teraz piękno w rzeczach na które nigdy wcześniej nie zwróciłabym uwagi.
Inaczej spoglądam na złamane drzewo, na stary drewniany wiatrak w polu  czy choćby na takie ruiny które znajdują się nieopodal mojego domu i które dziś mijałyśmy z córka podczas wyprawy na kijki.

Podczas jazdy autem mijamy czasem rozwalające się domy, opustoszałe gospodarstwa czy choćby zarysy fundamentów jakiegoś siedliska. Zawsze wówczas mam ochotę zatrzymać się, pójść w to miejsce i uruchomić wyobraźnie, któż to tam mieszkał, czym się zajmował i jak była jego historia.
Panią z powyższych ruin pamiętam. Mieszkała tam sama i zawsze ujmowała mnie sposobem mówienia. Jako małe dziecko mieszkające na wsi miałam do czynienia głównie z gwarą a Pani ta mówiła bardzo poprawnym językiem i to na dodatek z dziwnym akcentem. Pamiętam, jak bywając w "spółdzielni" spotykałam tam ta Panią i jak lubiłam słuchać jak mówi...Ach...Sentymenty...
A skoro już wspomniałam o kijkowej wyprawie to muszę Wam powiedzieć, że to jak narkotyk. Uwielbiam...Z pewnością latem kiedy będzie skwar nie chętnie będę wychodzić na kijki ale teraz murze choć dwa kilometry dziennie pokonać. Samopoczucie? Wspaniałe, zwłaszcza, jak po drodze ma się takie widoki

Szkoda jedynie, że tak cudowne miejsca zbrukane są często śmieciami porzuconymi tuz przy jezdni czy w środku lasu:((((
 Jeśli chodzi o  dostrzeganie piękna to również w rzeczach codziennego użytku teraz odnajduje się inaczej. Jeszcze kilka lat temu podobały mi się zupełnie inne rzeczy niż dziś. Teraz zakochana w innym stylu znoszę do domu cuda które zauważam w sklepikach. I choć obiecałam sobie, że przystopuję z kupowaniem tym podobnych rzeczy i choć rzeczywiście staram się i znacznie to ograniczyłam to jednak przemycam CZASEM coś do domu. Zwłaszcza jeśli chodzi o poduszki, pledy, świeczki, kubeczki, słoiczki, pojemniczki...:(((
Tak więc ostatnio w Pepco pojawiło się wiele rzeczy które chciałabym mieć u siebie. I tak w pierwszym podejściu przywiozłam dwie poduchy i dwie tabliczki do zawieszenia.
Poduchy pokazuję już dziś a na tabliczki przyjdzie czas ponieważ nie mam pojęcia gdzie ostatecznie je umieścić.

Jakiś czas temu podobne poduchy były w owadzim sklepie i tez do mnie trafiły:)
A co do kolekcji z Pepco to drugie podejście i znów w domu kilka nowości.

Taśmy pasmanteryjne to oczywiście już inna bajka. Będą one składową powstających właśnie łapaczy snów.
Oj, rozpisałam się dziś ale to tylko dlatego, że dawno mnie tutaj nie było. Bywam za to często na Instagramie gdzie możecie mnie częściej znaleźć. Zapraszam jako 3xmika.